COLUMN
MIEKE SCHRIJFT
Mieke van Stigt is socioloog en pedagoog, schrijfster en columniste. Ze verbindt actuele maatschappelijkekwesties met ontwikkelingen in de samenleving als geheel en is bekend van haar boek Alles over pesten en haar columns en artikelen op Sociale Vraagstukken.
VROUWEN WERKEN AL!
De oplossing voor het huidige personeelstekort moet volgens het kabinet (onder meer) komen van vrouwen, die vaker (dan in andere landen) in deeltijd werken. Het kabinet denkt nu na over een voltijdsbonus, voor wie fulltime gaat werken. Het idee van voltijd werken wordt vaak gezien als toppunt van emancipatie, maar dit is in Nederland nog steeds niet bereikt. De oorzaak daarvan wordt bij vrouwen zelf gelegd: die zijn ‘deeltijdprinsesjes’ of hebben een ‘moederschapscultuur’ waardoor ze hun kinderen niet voltijds naar de opvang willen sturen.
Maar Nederland is nog steeds niet ingesteld op fulltime werkende moeders. Scholen hebben géén kantine, wél vakanties, studiedagen en bij ziekte van het kind wordt in eerste instantie de moeder gebeld. Zelfs in de kinderopvang wordt fulltime opvang van het kind niet wenselijk gevonden. En moeders worden daarop aangesproken.
Nu al raken veel vrouwen daarmee in de knel, of zoals feministe en schrijfster Anja Meulenbelt het uitdrukt in haar nieuwe boek Alle moeders werken al: ‘In Nederland moeten moeders werken alsof ze geen kinderen hebben en hun kinderen verzorgen alsof ze niet werken’.
De meeste jonge ouders nemen zich voor om de taken eerlijk te verdelen, maar in de praktijk zijn vrouwen wel meer gaan werken, maar mannen nauwelijks meer gaan zorgen. Met name onbetaalde klussen komen op de schouders van vrouwen, of het nu om opvoeding, mantelzorg of het ‘emotionele werk’ gaat: het onderhouden van contacten, bijhouden van roosters, kopen van kleding en cadeautjes. Natuurlijk zijn er fulltime werkende moeders, maar vaak hebben zij (als ze genoeg verdienen) een vrouwelijke hulp of oppas.
Dus vóórdat we weer automatisch naar de pijpen van de arbeidsmarkt gaan dansen, kunnen we ook eens kijken of we dat nog wel willen. De economie moet er immers voor ons zijn, niet andersom. Dus hoe kunnen we vaders meer kansen/prikkels geven om te zorgen? Hoe krijgen oudere werklozen, die zich suf solliciteren, eindelijk weer een baan?
En hoe zit het met het werk zelf? Die onvervulbare vacatures, zijn dat banen waar je van kunt bestaan? En zijn ze werkbaar? Met name in zorg en onderwijs is de werkdruk veel te hoog. Veel anderen vinden hun werk juist weer níét zinvol (lees het boek ‘Bullshit jobs’ van David Graeber). Zo gezien liggen er nog heel wat kansen om de balans van werken en leven, van zorgen en opvoeden te verbeteren.